Ze heeft het een tijdje bewust wat kalmer aan gedaan, maar Belle Perez (36) is weer helemaal terug. De zangeres met Spaanse roots toert op dit moment langs de Vlaamse en Nederlandse theaters met haar nieuwe show ‘Shake it Out’. 2012 wordt een spannend jaar voor de latina: een nieuwe tournee, een nieuwe plaat en… een baby? ‘Mijn vriend Wouter en ik denken aan kinderen, ja’, lacht Belle. ‘Het nu nog gewoon dóen. Maar we zien elkaar héél graag, en dat is de juiste basis om aan een baby te beginnen.’

Het volledige interview lees je in Primo nr. 8. Hier vind je alvast een teaser…

We ontmoeten Belle in de kantoren van haar management in Diest. Ze heeft net geluncht en begroet ons met een stralende glimlach. ‘Ik spreek altijd op kantoor af’, begint ze. ‘Dat is gemakkelijk. Ik moet zelf wel 45 minuten rijden om hier te geraken, maar dat vind ik niet erg. Ik heb altijd in Hamont-Achel gewoond, maar ik woon nu al enige tijd in Lommel. Dat is niet centraal, dat weet ik, maar ik rij graag met de auto. Trouwens, als je in dit vak stapt, mag je niet autoschuw zijn.’

Heb je nooit overwogen om toch wat centraler in ons land te gaan wonen?
Belle Perez: Neen. Ik weet het: als ik een optreden aan de kust heb en het verkeer zit wat tegen, ben ik uren onderweg. Maar wat dat betreft ben ik behoorlijk honkvast. Ik blijf in Limburg wonen. Ik wil mijn familie en mijn vrienden rondom mij. Ik heb een druk leven, maar als ik even vrijaf heb, wil ik iedereen die me lief is kunnen bezoeken. Gezellig dichtbij. Ik denk dat dit met mijn verleden te maken heeft. Mijn grootouders zijn in de jaren zestig vanuit Spanje naar België geëmigreerd, maar zijn na enige tijd teruggekeerd, zowel langs mijn vaders als moeders kant. Ik mis hen. Daardoor vind ik familie heel belangrijk.

Konden jouw grootouders hier niet aarden?
Toen ze naar België emigreerden heerste in Spanje het bewind van Franco. Daar hadden ze geen toekomst. Ondertussen schreven alle grote bedrijven in België en Nederland vacatures uit. Hier was veel werk. Mijn moeder was acht en mijn vader zeventien toen ze in België aankwamen. Mijn grootouders wilden hun gezin een toekomst geven. Mijn oma langs moeders kant had zelfs drie jobs om haar kinderen te kunnen laten studeren. Ze wilden vooruit in het leven, maar ze voelden zich ontworteld. Ze misten hun roots. Daarom zijn ze teruggekeerd. Mijn ouders, die ondertussen elkaar hadden leren kennen en verkering hadden, waren nog jong en hadden dus minder last van heimwee. Zij waren hier eigenlijk opgegroeid. Mijn grootouders aan moeders kant hebben me nog mijn eerste stapjes weten zetten. Ik was ongeveer een jaar oud toen ze terugkeerden; mijn grootouders langs vaderskant keerden naar Spanje terug toen ik twaalf was. Aan die laatste heb ik veel gehad. Elk weekend was ik bij hen. Ik mis hen, maar ik begrijp hun keuze wel. Ik heb het geluk dat ze nog alle vier leven, dus als het even kan, ga ik ze bezoeken. Al is dat niet altijd even evident gezien mijn drukke agenda. Mijn ouders zelf zie ik nooit definitief naar Spanje terug te keren. Zij kunnen het niet aan om mijn zus en mij te moeten missen. Maar ze gaan wel altijd overwinteren in Spanje. Zo hebben ze het beste van de twee landen.

Je bent eind vorige maand 36 geworden…
(lacht) Ja? En dan? Ik heb daar geen last van, van het ouder worden. Maar ik besefte plots wel dat ik al heel lang bezig ben. Ik zit nu toch al bijna 14 jaar in deze branche. Ik ben bijna een ancien, ondanks mijn 36. Maar ik zou niet willen terugkeren. Ik voel me goed zoals ik nu ben. Man man man, als ik aan die beginperiode terugdenk? Ik had een hit met ‘Hello World’ en plots zat ik daar in de Verenigde Staten! De wereld lag aan mijn voeten. Iedereen voorspelde me een internationale carrière. Maar ik was nog zo groen achter m’n oren. Zo naïef. (glimlacht) Maar ik besefte wel al dat het niks voor mij was, zo’n grote carrière. Ik stond op een bepaald moment aan de bar met Lou Bega en Anastacia, kreeg een kleedkamer naast Enrique Iglesias en Jon Bon Jovi… Allemaal heel tof, maar het was niks voor mij. Ik moest een genre brengen dat ik niet wou brengen, ook al stonden ze daar met pakken dollars te zwaaien. Het was mijn stijl niet. Ik heb ‘neen’ gezegd tegen het grote geld, maar daar heb ik geen spijt van. Zuid-Amerika was heel fijn maar Noord-Amerika was zo ongelooflijk fake. Ik was blij dat ik na een tournee aldaar weer in mijn eigen bed kon slapen. Beter groot zijn in een kleinschalige markt, dan klein in een immens grote markt. Ik heb het hier nog altijd helemaal naar mijn zin.

(…)